آبی کبود

I woke up in the middle of the night, a snowstorm raging outside, my heart dark and heavy. I had read Sylvia Plath's Sheep in Fog before sleep—rookie mistake. " The hills step off into whiteness. People or stars Regard me sadly, I disappoint them ." What woke me up was someone in the back of my mind reading these first three lines over and over again. I lay awake in bed for some time, listerning, until she finally grew quiet, Then a craving for another of her poems crept in—my favorite, Tulips. She wrote it while she was in the hospital for appendicitis, on a snowy February day. It is red and white, warmed by the stretch of faint winter sunlight, the colors bleeding softly into each other like a watercolor painting.  "The tulips are too excitable, it is winter here. Look how white everything is, how quiet, how snowed-in. I am learning peacefulness, lying by myself quietly As the light lies on these white walls, this bed, these hands. I am nobody; I have nothing to do...

برا تمرین ۲۰۰۰ دلار مته خریدم، مته دندونپزشکی رو میگم. وقتی از جعبه درش آوردم و توی تو دستم گرفتمش گریه‌ای شدم. دیدم من سه ساله این مته رو فقط وصل کردم برا دکتر و بعد جدا کردم بردم روغن زدم و استریل کردم. مته‌ای که انقدر دست گرفتن و کارکردن باهاش رو دوست داشتم. گاهی فکر می‌کنم این بزرگترین درس زندگیم بوده، توی صبر و توی فروتنی. یکی این‌ که آدمها رو ورای هرچیزی‌ ببینم، ورای شغل، درآمد، ملیت. مامان و بابام همیشه با کارمند زیر دستشون خوب بودن، سرایدار مدرسه‌ی مامان گاهی وقتی دلتنگ بود میومد خونمون و مامان براش گل گاوزبون دم ‌می‌کرد و فال حافظ می‌گرفت، بابا هم همینطور بود، خیلی این خاطره‌ها رو ازشون دوست دارم و همیشه بهشون برمی‌گشتم. ولی الان فکر میکنم آیا مامان ته ذهنش با خانم ر برابر بود؟ بابا با آقای ط؟ صادقانه فکر نمی‌کنم درک این برابری آسون باشه، مگر اینکه هر دو دنیا رو زندگی کرده باشی. همیشه با دستیارهام خوب بودم، دوستم داشتن و منم خوشحال بودم که آدم خوبی‌ام، ولی واقعا نبودم. ته ذهنم باز هم من دکتر بودم و اونا دستیار، چون وقتی ساناز می‌گفت مریض‌ها با تو رفتارشون فرق می‌کنه و فقط به ت...