یه عصر زمستونی یا پاییزی هست ، من نشسته ام توی کتابخونه ، نزدیک عمه کوچکم که کتابدار هست و دارم از روی سرمشق های کلاس خوشنویسی ام می نویسم . سرمشق هام معمولا از شعرهای حافظ هست ، یازده ساله ام و بیشتر شعرها رو نمی فهمم . مثلا جلسه ی قبل حدود هفت صفحه با مداد نوشتم : به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم/ بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم ، ولی معنی هیچ کدوم از مصرع ها رو نفهمیدم . به خصوص نمی تونستم معشوقی رو با چشم های قرمز و مریض تصور کنم . توی عالم خودم هستم که عمه ازم می پرسه چی می نویسی ، این بار بیت آسونی هست ، تقریبا می فهممش : این قافله ی عمر عجب می گذرد/ دریاب دمی که با طرب می گذرد ، ازم می پرسه می دونم معنی طرب چیه ؟ جواب می دم نه . عمه لغت نامه ای رو روی میز من می ذاره و می گه پیداش کن بببین معنیش چیه و میره تا کتابی رو برای دختری که کد رو روی کاغذ نوشته بیاره . وقتی بر می گرده ، من لغت نامه رو نگاه کرده ام ، معنی طرب رو فهمیده ام و دوباره مشغول نوشتن شده ام . عمه انتظار داره که من کمی هیجان نشون بدم ، بگم معنی طرب و بیت رو فهمیده ام و چه نصیحت خوب...
پست‌ها
خیارشور رو مامانم خودش درست میکرد ، توی ظرف‌های بلند پلاستیکی که درشون کیپ میشد و نگهشون می‌داشت زیر درخت پرتقال حیاط که مثل یه گنبد بود ، از بیرون گرد و از داخل تو خالی ، زیر درخت پرتقال خنک بود ، یه جور یخچال طبیعی. من خوشم میومد اون زیر بشینم و دنبال کرم خاکی بگردم توی باغچه ، یا وازلین مامان رو میدزدیدم و میرفتم زیر درخت و برگها رو چرب میکردم تا ببینم حالا که نمیتونن فتوسنتز کنن زرد میشن یا نه ، بابا بهم درباره فتوسنتز گفته بود ، خوشش میومد اینجور چیزها رو توضیح بده ، منم خوشم میومد گوش کنم البته . برگها هیچکدوم با چرب کردن من زرد نشدن ، پرتقال تمام چهار فصل سبز هست. برا تمام زمستون درختمون پرتقال داشت ، زمستون‌ها می‌دوییدیم تو حیاط و دو سه تا می‌چیدیم و باز می‌دوییدیم تو ، چون هوا سرد بود و ما هم لباس خونه تنمون بود ، پرتقال‌ها همیشه مثل یخ بودن و ترش ، بهترین پرتقال‌ها ترش هستن به نظر من . مامان پوست پرتقال‌ها رو رنده میکرد توی مایه‌ی کیک ، کیک یک تخم مرغی رزا منتظمی که دستورشو چند برابر میکرد ، من شهید کیک‌های مامان بودم . وقتی شام کتلت داشتیم مامان میگفت بریم و خیارشور بیار...