دندانم درد مي كرد
با من نبرد مي كرد
مادر مسواكي آورد
مسواك پاكي آورد
از آن روز مي كنم پاك
دندانم را با مسواك
دندان دارم پاكيزه
تيز و تميز و ريزه.
يادم نيست كدوم حرف رو تازه ياد گرفته بودم ، هفت سالم بود و مادرم از روي يه كتاب كمك درسي بهم ديكته مي گفت . فكر مي كنم براي حرف "‍ز" بود كه اين شعر رو ديكته نوشتم .اونموقع از اين شعر بدم مي اومد مخصوصا از دندون ريزه و از مسواك پاك.
الان بعد از دوازده ، سيزده سال ، همين كه يكي از دندون هام درد بگيره اين شعر رو مثه يه روبات مي خونم ، اگه بخواين بدونين هنوزم ازش بدم مياد.


نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

Pioneer Species

هنوز چهره‌ی هیجان‌زده‌ی بابا با اون سبیل‌ سیاهش یادم‌ میاد که گل‌سنگ رو اولین بار برام تعریف کرد. معجزه‌ی همزسیتی جلبک‌های چند‌ سلولی‌ فتوسنتزکن با قارچ، از اولین چند‌سلولی‌هایی که آب خارج شدن، سنگ رو خاک کردن تا خزه بیاد و لایه‌ی ضخیم‌تری بسازه و کم‌کم گیاه‌های دیگه بیان. بابا با انگشت اشاره‌اش که هنوزم همون شکلیه و ناخن‌ تمیز و کوتاه داره و پوست خشک و یخ‌زده، می‌کشه روی گل‌سنگ. بعدش من دست می‌کشم و انگشت کوچیکم اولین نشونه‌های امید روی زمین رو لمس می‌کنه. گل‌سنگ که منتظر می‌مونه و توی بدترین شرایط، روی هر سطحی و با کمترین بارون رشد می‌کنه و سبز می‌شه. سبز امید. آبی امید، نیلی امید، هزار رنگ امید.  من چرا انقدر امیدوارم؟ این بپر بپر کردن های کوچیک و ادای پرواز درآوردن از کجا میاد؟  پس چرا چند ساله انقدر سنگینم؟ مثل یه کیسه شن‌ خیس، خیس از کورتیزول. اینجا که می‌رسه همیشه بغضم‌ می‌گیره ولی گریه نمیاد، به قول همکارم چون heavily medicated ام. ولی کاش مثل خیلی خیلی بچگی بود، وقتی افسرده نبودم. مضطرب نبودم. زندگی می‌کردم بدون دارو. بابا روی فسیل‌ یه گیاه هم دست کشید. یه روز که سرد ...
بیشتر بخوانيد