آدم بزرگ‌ها وقتی توی دندونپزشکی می‌ترسن ضعف میکنن، سرگیجه میگیرن و لرز میکنن. سینکوپی. بچه‌ها بالا میارن اغلب. معمولا بعد یا وسط گریه. بی‌پناه و وحشت‌زده و کوچیک می‌شن، و با اون چشم‌های خیس واکنشت رو نگاه میکنن. همیشه بعد از اینکه می‌بینن من هنوزم پیششونم و مواظبشونم و بهشون گفتم کار بدی نکردن و استفراغ و بو حالمو بد نکرده بهم اعتماد میکنن. دیشب آرش بعد از یه ساعت و نیم گذاشت دندونشو بکشم. بالا آورد و بعد بالا آوردن بهم اعتماد کرد. هم آرش بعد از دو سه ماه درد کشیدن راحت خوابید، هم من. 

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

Pioneer Species

هنوز چهره‌ی هیجان‌زده‌ی بابا با اون سبیل‌ سیاهش یادم‌ میاد که گل‌سنگ رو اولین بار برام تعریف کرد. معجزه‌ی همزسیتی جلبک‌های چند‌ سلولی‌ فتوسنتزکن با قارچ، از اولین چند‌سلولی‌هایی که آب خارج شدن، سنگ رو خاک کردن تا خزه بیاد و لایه‌ی ضخیم‌تری بسازه و کم‌کم گیاه‌های دیگه بیان. بابا با انگشت اشاره‌اش که هنوزم همون شکلیه و ناخن‌ تمیز و کوتاه داره و پوست خشک و یخ‌زده، می‌کشه روی گل‌سنگ. بعدش من دست می‌کشم و انگشت کوچیکم اولین نشونه‌های امید روی زمین رو لمس می‌کنه. گل‌سنگ که منتظر می‌مونه و توی بدترین شرایط، روی هر سطحی و با کمترین بارون رشد می‌کنه و سبز می‌شه. سبز امید. آبی امید، نیلی امید، هزار رنگ امید.  من چرا انقدر امیدوارم؟ این بپر بپر کردن های کوچیک و ادای پرواز درآوردن از کجا میاد؟  پس چرا چند ساله انقدر سنگینم؟ مثل یه کیسه شن‌ خیس، خیس از کورتیزول. اینجا که می‌رسه همیشه بغضم‌ می‌گیره ولی گریه نمیاد، به قول همکارم چون heavily medicated ام. ولی کاش مثل خیلی خیلی بچگی بود، وقتی افسرده نبودم. مضطرب نبودم. زندگی می‌کردم بدون دارو. بابا روی فسیل‌ یه گیاه هم دست کشید. یه روز که سرد ...
بیشتر بخوانيد