عادت نمیکنم به زندگی موقتی. هی باید یه ماه تهران باشم، یه ماه شیراز. من خیلی یواشم،تا میام به محیط جدید عادت کنم باید برگردم، این باعث شده خیلی غمگین بشم. الان که نزدیک کریسمسه بی‌نهایت دلتنگ خونه‌ی نقلی بنفشم هستم که پنج سال توش بودم و فقط یه بار جای میز و صندلی‌هاش رو تغییر دادم. مهم نبود کجا رفته بودم یا روزم چطوری گذشته بود، بدترین اتفاق‌ها پشت در می‌موند و من تنها می‌رفتم تو. آدم‌ها رو دوست داشتم ولی تماشا کردنشون رو بیشتر دوست داشتم. موقع کریسمس به ستاره‌های رنگی کاغذی که آویزون میکردن به جلوی خونه‌هاشون نگاه میکردم، برای خودم اِلا فیتزجرالد گوش میکردم و فیلم‌های کریسمسی شاد می‌دیدم. گاهی فیلم رو پاز میکردم تا به صدای خنده‌ی نوه‌های همسایه ام گوش کنن که اومده بودن خونه‌ی مادربزرگشون. صدای خنده‌ی بچه‌ها، غذا و شیرینی پختن بزرگترها از آشپزخونه. بعضی از همسایه‌هام توی کوچه بهم کریسمس رو تبریک میگفتن تا از جوابم بفهمن که دینم چیه و کریسمس رو جشن میگیرم یا نه ، من همیشه جواب میدادم merry Christmas to you too
بقیه نتیجه‌گیری با خودشون بود.
برای Diwali هم همیشه تماشاشون میکردم. دیواهای سفالی روشنی که ردیف میشدن توی بالکن‌ها. گاهی قبل از اینکه ترقه و انفجارهای شب شروع بشه می‌رفتم پیاده‌روی توی محله و به پنجره‌های شاد و روشن نگاه میکردم.
همیشه دلم میخواسته بلد بودم جشن بگیرم، ، من بلد نیستم. بلد نیستم برقصم، خوشحالی کنم، پر سر و صدا باشم. جشن توی ذهن مردم اینه.
اما در حقیقت من تمام کریسمس‌ها و دیوالی‌ها رو جشن میگرفتم، همون آدمی که با "کریسمس مبارک" گل از گلش می‌شکفت، شب‌های دیوالی دوتا دیوای کوچیکِ روشن سُر میداد پشت پنجره‌اش.
Pioneer Species
هنوز چهره‌ی هیجان‌زده‌ی بابا با اون سبیل سیاهش یادم میاد که گل‌سنگ رو اولین بار برام تعریف کرد. معجزه‌ی همزسیتی جلبک‌های چند سلولی فتوسنتزکن با قارچ، از اولین چند‌سلولی‌هایی که آب خارج شدن، سنگ رو خاک کردن تا خزه بیاد و لایه‌ی ضخیم‌تری بسازه و کم‌کم گیاه‌های دیگه بیان. بابا با انگشت اشاره‌اش که هنوزم همون شکلیه و ناخن تمیز و کوتاه داره و پوست خشک و یخ‌زده، می‌کشه روی گل‌سنگ. بعدش من دست می‌کشم و انگشت کوچیکم اولین نشونه‌های امید روی زمین رو لمس می‌کنه. گل‌سنگ که منتظر می‌مونه و توی بدترین شرایط، روی هر سطحی و با کمترین بارون رشد می‌کنه و سبز می‌شه. سبز امید. آبی امید، نیلی امید، هزار رنگ امید. من چرا انقدر امیدوارم؟ این بپر بپر کردن های کوچیک و ادای پرواز درآوردن از کجا میاد؟ پس چرا چند ساله انقدر سنگینم؟ مثل یه کیسه شن خیس، خیس از کورتیزول. اینجا که می‌رسه همیشه بغضم می‌گیره ولی گریه نمیاد، به قول همکارم چون heavily medicated ام. ولی کاش مثل خیلی خیلی بچگی بود، وقتی افسرده نبودم. مضطرب نبودم. زندگی میکردم بدون دارو. بابا روی فسیل یه گیاه هم دست کشید. یه روز که سرد ...
نظرات
ارسال یک نظر