مي‌پيچيم تو كوچه ، كوچه تاريكه ، يكي داره تو تاريكي مي دوئه ، يه موجوديه شبيه چاردست . هرچي نگاه مي كنم نمي تونم بفهمم چيه . وايميسيم در خونه ، پياده مي‌شم در پاركينگ رو باز كنم . مجبورم يه دستي در رو باز كنم چون دارم بستني قيفي مي خورم . هموني كه شبيه چاردست هست مي رسه بهم . پسر دوازده ساله‌ي همسايه است كه داداش هشت ساله اش رو كول كرده و مي دوئن . وقتي از كنار من كه با بستني قيفي و نيش باز خشكم زده مي گذرن مي خندن . بهشون مي گم بدوئين بدوئين كه تابستون تموم شد ، بعدم بستنيمو يه ليس مي‌زنم .

نظرات

  1. Melancholya۳۱ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۰۲

    چه پایان خوشگلی :)

    پاسخحذف
  2. Universal Emptiness۱ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۵:۳۳

    جالبه که ذهنت انقدر سریع و خوب هم تصمیم گیری می کنه ، چاردست !
    ولی واقعا از شوخی گذشته تابستون تموم شد ،
    پوف ..

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

Pioneer Species

هنوز چهره‌ی هیجان‌زده‌ی بابا با اون سبیل‌ سیاهش یادم‌ میاد که گل‌سنگ رو اولین بار برام تعریف کرد. معجزه‌ی همزسیتی جلبک‌های چند‌ سلولی‌ فتوسنتزکن با قارچ، از اولین چند‌سلولی‌هایی که آب خارج شدن، سنگ رو خاک کردن تا خزه بیاد و لایه‌ی ضخیم‌تری بسازه و کم‌کم گیاه‌های دیگه بیان. بابا با انگشت اشاره‌اش که هنوزم همون شکلیه و ناخن‌ تمیز و کوتاه داره و پوست خشک و یخ‌زده، می‌کشه روی گل‌سنگ. بعدش من دست می‌کشم و انگشت کوچیکم اولین نشونه‌های امید روی زمین رو لمس می‌کنه. گل‌سنگ که منتظر می‌مونه و توی بدترین شرایط، روی هر سطحی و با کمترین بارون رشد می‌کنه و سبز می‌شه. سبز امید. آبی امید، نیلی امید، هزار رنگ امید.  من چرا انقدر امیدوارم؟ این بپر بپر کردن های کوچیک و ادای پرواز درآوردن از کجا میاد؟  پس چرا چند ساله انقدر سنگینم؟ مثل یه کیسه شن‌ خیس، خیس از کورتیزول. اینجا که می‌رسه همیشه بغضم‌ می‌گیره ولی گریه نمیاد، به قول همکارم چون heavily medicated ام. ولی کاش مثل خیلی خیلی بچگی بود، وقتی افسرده نبودم. مضطرب نبودم. زندگی می‌کردم بدون دارو. بابا روی فسیل‌ یه گیاه هم دست کشید. یه روز که سرد ...
بیشتر بخوانيد