توي دندونپزشكي ام . دوساعت و نيم منتظر بودم تا نوبتم شده . دو ساعت و نيم خيلي كشداري بود . منشي دكتر توي وقت دادن اشتباه كرده بود . الان دكتر داره از زير ماسكش غر مي زنه و با دندونم ور مي ره . همه ي دندونپزشك ها غر مي زنند ، من بهشون گوش نمي كنم . من دارم پشت سرش رو نگاه مي كنم . پشت سرش پنجره هاي گنده است ، كوه ها پيدان و آسمون و ابرها . رصدخونه هم پيداست كه روي يه تپه است . فكرشم نمي كردم همچين منظره اي داشته باشن پنجره هاي اينجا . دكتر كه دستاش خوني مي شن و دستيارش رو صدا مي زنه ، من شروع مي كنم به شكل ابرها فكر مي كنم . دائم تغيير مي كنن . شكل هيچي اند . دكتر و دستيارش دارن بالاي سرم چا چا مي رقصند ، تخيلم كار نمي كنه . شكل ابرها عوض مي شه . از شكل يه هيچي به شكل يه هيچي ديگه .
كارم بالاخره تموم مي شه ، دكتر دست هاش رو با افتخار بالا مي گيره . بلند مي شم ، دهنم رو مي شورم ، پيش بندم رو مي كنم و مي اندازم تو سطل .
تا ميام بيرون غروب شده ، تو ايستگاه ‌صبر مي كنم تا اتوبوس بياد . سوار مي شم . وايميسم وسط اتوبوس ، يه بار مرور مي كنم كه دارم برمي گردم و بعد از ظهره و مي شينم سمتي كه آفتاب نيست .
درِ خونه همسايه ي جديد رو مي بينم . خانم همسايه و دوتا بچه ي كوچيكش رو . باهاش حرف مي زنم .
ميام خونه . تو آينه به خودم نگاه مي كنم . لبهام هنوز بي حسه . دهنم كجه . مي خندم كج تر مي شه . فكر مي كنم كه چقدر به خانم همسايه لبخند زدم . يادم مي افته كه به جاي اين كه به خودش نگاه كنم هم طبق معمول چشمام مي پيچيد رو بچه ها .
خجالت مي كشم .