شنبه

خواهرم بهم زنگ مي‌زنه . ميگه فلان چيز رو بردار بيار فلان جا . عجله داره . مي‌گه سريع خودتو برسون . لباس مي پوشم و از خونه ميام بيرون. از خيلي دور يه تاكسي بوق مي زنه . من آدم متين يا فلاني نيستم ، ولي تو خيابون نمي‌تونم داد بزنم . شايد خيلي محافظه كارم ، شايدم برا اين كه حس مي‌كنم صدام مثه كلاغ مي‌شه، به هرحال تاكسيه ميره و من حالم گرفته مي‌شه . به خودم مي‌گم حالا كو تا تاكسي گير بياري دوباره . وقتي مي‌رسم سر خيابون ميبينم تاكسيه ايستاده . مي‌دوم و مي‌رسم بهش . مسيرمو مي گم . راننده ميگه سوار شو . بعد كه ميشينم تو تاكسي با خودم ميگم چجورشه اين ديگه . انگار كار امروزش اين بوده كه بياد من رو سوار كنه . مسافر‌ها رو نگاه مي‌كنم ، مي گم نكنه مي خوان منو بدزدن . قيافه هاشون عاديه . يه مرد ميانسال و يه دختر دبيرستاني با لباس مدرسه. به خودم مي‌گم خب حالا شورش نكن . هندزفيري ام رو در ميارم مي چپونم تو گوشم . يه آهنگ كه گوش مي‌دم ميبينم گوشيم شارژ نداره ، آهنگ رو قطع مي كنم و گوشي ام رو مي ذارم تو كيفم . راننده يه نگاه از تو آينه به من مي‌اندازه . انگار مي خواد مطمئن بشه كه سر جامم و حواسم هست . بعد ضبط رو روشن مي كنه . چند تا آهنگ مي زنه جلو . صداي ضبط رو مي ذاره رو حداكثر و دكمه ي پلي رو مي‌زنه . آهنگ كه شروع مي شه حس مي كنم يه دستايي تو كاره . يه آدماي مرموزي كه تاكسي ها رو اجير مي كنند تا سوارتون كنند . بعد كه به خودتون ميگيد چه صبح قشنگي هست امروز، چه آفتاب خوبيه ، دستام نمي لرزند ، قلبم سنگين نيست ، بردارند آهنگي رو بذارند كه تلخ باشه . كه شما كلي باهاش خاطرات بد داريد . كه فقط آدماي مرموز هستند كه خبر دارند چقدر تلخه براتون اين آهنگ .كه دلتون بخواد داد بكشيد : آي آي آقاي راننده تورو بخدا منو همين بغل پياده كن . هر چند صداتون در نمياد چون با اين بغضي كه تو گلوتون هست ممكنه صداي كلاغ بديد ، در ضمن شما محافظه كار هم هستيد و سوژه ي ساكت و هميشگي آدم هاي رذل مرموز.