یه چیزایی خیلی الکی باعث میشن من بترسم و دست و پام شروع کنن به لرزیدن ، چیزای خیلی بیخود ، مثلن وقتی تو کتابخونه‌ام و حواسم تو کتابه و یکی دستشو جلو صورتم تکون میده که بهم یه چیزی بگه ، همچین وقتی می‌ترسم و از جام میپرم و دست و پام شروع می‌کنه به لرزیدن ، خب این عادیه و همیشه اینجوری بوده‌ام و خیلی‌ها هم اینجوری هستن ، غیرعادی اینه که دیگه لرزش دست و پام تا دو سه ساعت بعد از بین نمیره ، حتا وقتی بساطم رو جمع می‌کنم و میام خونه و ناهار می‌خورم وبعدش چایی می‌خورم ومی‌شینم اینجا همچنان ریز ریز می‌لرزم ، درحالی که سه ساعت از حادثه‌ی تکون داده شدن دستی جلوی صورت من گذشته .

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

Pioneer Species

هنوز چهره‌ی هیجان‌زده‌ی بابا با اون سبیل‌ سیاهش یادم‌ میاد که گل‌سنگ رو اولین بار برام تعریف کرد. معجزه‌ی همزسیتی جلبک‌های چند‌ سلولی‌ فتوسنتزکن با قارچ، از اولین چند‌سلولی‌هایی که آب خارج شدن، سنگ رو خاک کردن تا خزه بیاد و لایه‌ی ضخیم‌تری بسازه و کم‌کم گیاه‌های دیگه بیان. بابا با انگشت اشاره‌اش که هنوزم همون شکلیه و ناخن‌ تمیز و کوتاه داره و پوست خشک و یخ‌زده، می‌کشه روی گل‌سنگ. بعدش من دست می‌کشم و انگشت کوچیکم اولین نشونه‌های امید روی زمین رو لمس می‌کنه. گل‌سنگ که منتظر می‌مونه و توی بدترین شرایط، روی هر سطحی و با کمترین بارون رشد می‌کنه و سبز می‌شه. سبز امید. آبی امید، نیلی امید، هزار رنگ امید.  من چرا انقدر امیدوارم؟ این بپر بپر کردن های کوچیک و ادای پرواز درآوردن از کجا میاد؟  پس چرا چند ساله انقدر سنگینم؟ مثل یه کیسه شن‌ خیس، خیس از کورتیزول. اینجا که می‌رسه همیشه بغضم‌ می‌گیره ولی گریه نمیاد، به قول همکارم چون heavily medicated ام. ولی کاش مثل خیلی خیلی بچگی بود، وقتی افسرده نبودم. مضطرب نبودم. زندگی می‌کردم بدون دارو. بابا روی فسیل‌ یه گیاه هم دست کشید. یه روز که سرد ...
بیشتر بخوانيد