شما نشستید پشت میز آشپزخونه و دارید به دسته ی لیوان سرامیکی تون نگاه می کنید .

کسی نمی فهمه که چرا به دسته ی لیوانتون نگاه می کنید .

چون نمی دونه که روزهای متوالی فقط سیاهی مطلق می دیده اید.

کسی نمی دونه که در اولین دقایق بازگشتتون به دنیا ،

زیر نور سفید عصر که از پنجره ی پشت سرتون می تابه ،

قلبتون از تماشای دوباره ی چیزساده ای به نام دسته ی لیوان فشرده می شه.

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

Pioneer Species

هنوز چهره‌ی هیجان‌زده‌ی بابا با اون سبیل‌ سیاهش یادم‌ میاد که گل‌سنگ رو اولین بار برام تعریف کرد. معجزه‌ی همزسیتی جلبک‌های چند‌ سلولی‌ فتوسنتزکن با قارچ، از اولین چند‌سلولی‌هایی که آب خارج شدن، سنگ رو خاک کردن تا خزه بیاد و لایه‌ی ضخیم‌تری بسازه و کم‌کم گیاه‌های دیگه بیان. بابا با انگشت اشاره‌اش که هنوزم همون شکلیه و ناخن‌ تمیز و کوتاه داره و پوست خشک و یخ‌زده، می‌کشه روی گل‌سنگ. بعدش من دست می‌کشم و انگشت کوچیکم اولین نشونه‌های امید روی زمین رو لمس می‌کنه. گل‌سنگ که منتظر می‌مونه و توی بدترین شرایط، روی هر سطحی و با کمترین بارون رشد می‌کنه و سبز می‌شه. سبز امید. آبی امید، نیلی امید، هزار رنگ امید.  من چرا انقدر امیدوارم؟ این بپر بپر کردن های کوچیک و ادای پرواز درآوردن از کجا میاد؟  پس چرا چند ساله انقدر سنگینم؟ مثل یه کیسه شن‌ خیس، خیس از کورتیزول. اینجا که می‌رسه همیشه بغضم‌ می‌گیره ولی گریه نمیاد، به قول همکارم چون heavily medicated ام. ولی کاش مثل خیلی خیلی بچگی بود، وقتی افسرده نبودم. مضطرب نبودم. زندگی می‌کردم بدون دارو. بابا روی فسیل‌ یه گیاه هم دست کشید. یه روز که سرد ...
بیشتر بخوانيد